Łuszczyca stanowi jedno z najczęściej występujących schorzeń skórnych. Charakteryzuje ją przewlekły oraz nawrotowy przebieg, a także złożona etiologia. Przyczyny tej choroby nie zostały do końca poznane, wyróżniono natomiast szereg czynników sprzyjających rozwojowi łuszczycy. Ze względu na istnienie wielu wariantów klinicznych tej choroby, wyróżnić można różnorodne, charakterystyczne zmiany, pojawiające się na skórze chorego. Łuszczyca jest chorobą występującą na całym świecie. Szacuje się, że obecnie na chorobę tę cierpi około 3% populacji. Może ona przebiegać łagodnie lub ostro, prowadząc tym samym do bardzo poważnych konsekwencji zdrowotnych. Występuje w każdym wieku, może dotyczyć także dzieci. Ze względu na uporczywe objawy skórne, jest chorobą niezwykle dokuczliwą i trudną do wyleczenia. Istnieje na szczęście szereg leków prowadzących do zmniejszenia jej uciążliwych objawów.

Przyczyny łuszczycy

Mimo, iż przyczyny tej choroby nie zostały do końca poznane, mówi się o wyraźnym wpływie uwarunkowań genetycznych. Łuszczyca występująca u osób spokrewnionych w znacznym stopniu zwiększa ryzyko zachorowania. W przypadku dwojga rodziców chorujących na łuszczycę, częstość wystąpienia zmian skórnych wynosi aż 70%.  Do czynników sprzyjających rozwojowi choroby zalicza się także: zaburzenia układu immunologicznego, stres, działanie niektórych leków, różnego rodzaju infekcje osłabiające układ odpornościowy, czy uszkodzenia skóry. W przypadku łuszczycy dosyć istotną rolę odgrywa także indywidualna wrażliwość na konkretną mutację. Okazuje się zatem, że osoba z daną mutacją może mieć inny przebieg choroby, niż inna, tak samo chorująca osoba. Zgodnie z przeprowadzonymi badaniami immunologicznymi, stwierdzono ponadto, że łuszczyca ma podłoże reakcji alergicznej na nieodkryty dotąd antygen. Badania genetyczne pozwoliły na wyróżnienie dwóch typów tej choroby.

Typ I łuszczycy dotyczy młodych osób, najczęściej przed czterdziestym rokiem życia. Charakteryzuje się rozległymi zmianami skórnymi, niekiedy wysiewnymi.

Typ II łuszczycy zaczyna się przeważnie pomiędzy pięćdziesiątym a siedemdziesiątym rokiem życia. W częstych przypadkach diagnozowana jest łuszczyca krostkowa, która nie występuje w typie I. Zmiany skórne są nieco mniej nasilone niż w pierwszym przypadku.

Objawy łuszczycy

Łuszczyca objawia się pod postacią czerwonych grudek, które są pokryte łuską. Grudki te bardzo często zlewają się, tworząc tym samym wieksze skupiska, nazywane blaszkami łuszczycowymi. Kiedy ogniska chorobowe przyjmują jeszcze większe rozmiary, nazywa się je plackami łuszczycowymi. Jeżeli zmiany skórne pokryte są grubą łaską, mamy wówczas do czynienia z tak zwana łuszczycą zadawnioną. W przypadku dużych, zlanych ze sobą zmian skórnych, mowa o łuszczycy plackowatej. Z kolei, kiedy na większości zmianach skórnych przeważają grudki, mówi się o łuszczycy grudkowej. W ciężkiej postaci choroby występują natomiast krostki wypełnione ropą.

Leczenie łuszczycy

Łuszczyca jest chorobą, którą niestety bardzo trudno wyleczyć. Charakteryzuje się przewlekłym przebiegiem oraz licznymi nawrotami. Jeżeli stan choroby jest jeszcze łagodny, zalecane jest przede wszystkim stosowanie maści lub kremów, które w swoim składzie zawierają kortykosteroidy. Ich działanie polega głównie na zmniejszaniu stanu zapalnego. Stosowanie kortykosteroidów może przyczynić się jednak do osłabienia skóry i jej uodpornienia na działanie leków. Ciężkie przypadki choroby wymagają już stosowania znacznie bardziej specjalistycznego leczenia. W tym celu przepisywane są głównie leki doustne. Niekiedy konieczne okazują się także zastrzyki zawierające sterydy. Tego rodzaju leczenie wykorzystuje metotreksat lub cyklosporynę jako najbardziej skuteczne substancje. Metotreksat może być przyjmowany w formie tabletek, bądź zastrzyków. Z kolei cyklosporyna przyjmowana jest jedynie w tabletkach.

Fototerapia w leczeniu łuszczycy

Sposobem na leczenie łuszczycy może być także fototerapia, która wykorzystując promienie ultrafioletowe UV-a oraz UV-B, hamuje rozwój komórek skóry. W terapii takiej stosuje się specjalne lampy, które umieszczane są w kabinach świetlnych. Każdy zabieg odbywa się pod ścisłą kontrolą lekarza. Leczenie światłem PUVA wykorzystuje  promienie ultrafioletowe A, wraz z zastosowaniem leku o nazwie psoralen. Może być on stosowany doustnie lub miejscowo, a jego działanie polega na uwrażliwianiu skóry na działanie światła. Promienie UV-A wykazują lepsze działanie niż UV-B. Przeciwwskazaniem do zastosowania tego rodzaju terapii jest jednak wcześniejsze przyjmowanie metotreksatu lub cyklosporyny.

Leczenie skóry za pomocą promieni ultrafioletowych niesie ze sobą pewne skutki uboczne. Zalicza się do nich przede wszystkim: bóle głowy, swędzenie skóry, czy nawet nudności. Ważny jest jednak fakt, że działanie tych promieni przyczynia się do zahamowania aktywności limfocytów T, które okazują się głównym powodem niewłaściwego rozwoju komórek skóry. W wielu przypadkach terapia świetlna pozwala na pozbycie się uciążliwych objawów skórnych tej choroby.

Dieta w leczeniu łuszczycy

W leczeniu zmian łuszczycowych niezwykle pomocna okazuje się prawidłowo zbilansowana dieta. Mowa tu o wprowadzeniu do codziennego jadłospisu pewnych nowych produktów, a także niektórych ograniczeń dietetycznych. Jest to o tyle ważne, ponieważ dieta ma ogromny wpływ na naszą skórę. Ponadto, łuszczyca ma charakter ogólnoustrojowy. W związku z tym osoby chore na łuszczycę bardzo często doświadczają stanu zapalnego błony śluzowej żołądka oraz zaburzeń gospodarki tłuszczowej, co prowadzi z kolei do większej podatności tych osób na miażdżycę. W okresach zaostrzeń choroby wskazana jest zatem lekkostrawna dieta. Należy wykluczyć spożywanie ostrych posiłków, kawy oraz alkoholu. Osoby z łuszczycą powinny ponadto unikać spożywania wieprzowiny, tłuszczów zwierzęcych oraz produktów, które zawierają cholesterol. W diecie powinny znaleźć się natomiast ryby morskie, ziarna, orzechy oraz oliwa. Wskazane jest także spożywanie takich przypraw, jak: czerwony pieprz, czosnek, imbir, kurkuma, czy goździki.